Η πρώτη φθινοπωρινή Κυριακή...Το βράδυ ξυπνούσα από τον αέρα, τον ήχο της βροχής και τους κεραυνούς..Μετά από μια γλυκιά "καλημέρα", η τελευταία της εβδομάδας συνεχίζει να τρέφει την μελαγχολία μου. Ενώ ξέρω ότι έχω ένα σωρό δουλειές που πρέπει να γίνουν, δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα. Απλά κάθομαι στον καναπέ, ακούω 88.5 και σκέφτομαι..Σκέφτομαι το καλοκαίρι που πλέον πέρασε, το φθινόπωρο που μπαίνει, το πως ένοιωθα χτες και πως νοιώθω σήμερα..
Κάπου κάπου, έξω φωτίζει λίγο περισσότερο και όλα φαίνονται καλύτερα.. Λες να βγει τελικά ο ήλιος;;;
1 σχόλιο:
Ο ήλιος τελικά πάντα βγαίνει, βέβαιος αμείλικτος και αδιάφορος για μας και για τις μικρές ζωές μας. Το ερώτημα πού θα μας βρει σαν βγει...
Δημοσίευση σχολίου